Etappe 21 Astorga-Rabanal del Camino

Dag 21 Tweede paasdag Astorga - Rabanal del Camino

Van Nelleke (weblogbeheerster) hoorde ik dat mijn Caminoweblog al meer dan 3.000 keer bekeken is. Ik vind het leuk dat zovelen mij volgen en ook zovelen reacties geven. Mijn Camino-ervaringen opschrijven helpt mij ook om mijn gedachten te vormen tijdens het lopen (wat moet ik onthouden en wat zal ik opschrijven?) en alle verslagen vormen uiteindelijk voor mij een mooi overzicht van hetgeen ik heb gedaan en ervaren.

Van 1 volger krijg ik interessante feedback. Hij is de echtgenoot van een nichtje van mij en hij heeft de Camino vanuit Nederland gefietst. Gisteren meldde hij dat hij mijn moeder gesproken had en dat zij hem verteld had dat de 'Tollen' een relatie hebben met Astorga. Dat klopt. De jongste broer van mijn vader, ome Henk, was broeder van de Orde van O.L.Vrouw van Lourdes die in Dongen hun Nederlandse vestiging hadden. De broer van mijn opa was enige tijd Provinciaal Overste en dat was de reden dat wij eind jaren zestig met 3 neven in Dongen op het internaat van de kweekschool zaten. De kloosternaam van Ome Henk was broeder Delphinus. Hij heeft op verschillende plaatsen in Nederland en in het buitenland gezeten. Een van die plaatsen was Astorga. De Orde had daar een klooster voor opvang van peregrinos en een voorziening voor lichamelijk en/of geestelijk gehandicapte kinderen in het begin van de jaren '80. Ik weet nog dat mijn moeder daar samen met mijn broer Peter naartoe is gereden en vandaar door naar Portugal. Kortom geen historische gebeurtenis, maar toch.

Ik heb gisteravond genoten van mijn verblijf in deze leuke plaats. Op heb Plaza Mayor heb ik een heerlijk pilsje(s) gedronken en toen het begon te regenen heb ik in een restaurant aan datzelfde plein heerlijk gegeten.

Om 8 uur vanmorgen liep ik door Astorga op weg naar Rabanal del Camino. De Camino gaat richting het hoogste punt van het Spaanse deel van de Camino, het Cruz de Ferro. Daarover morgen meer. De weg loopt gestaag stijgend door een heel ander landschap. Er is veel meer afwisseling met bossen, akkers, gehuchtjes en in de verte de bergen die de komende dagen op mijn wandelprogramma staan.

Ik heb een telescoopstok gekocht. Nu zal de volger die ook de eerste afleveringen gelezen hebben zich afvragen "maar hij toch een stok?". Klopt, ik had een stok en eigenlijk 2. In Saint Jean-Pied-de-Port had ik een stok gekocht en die heeft mij prima door de Pyreneeën geholpen. Op de dag na Pamplona heb ik hem buiten een herberg gezet samen met mijn rugzak. Er stonden meer stokken. Toen ik mijn weg weer wilde vervolgen, was mijn stok verdwenen. Iemand had de verkeerde stok meegenomen, was mijn conclusie. Toen ik 's avonds in Punta la Reina was heb ik een andere gekocht. De volgende dag dus op stap met mijn nieuwe stok. Deze was niet zo fijn. Iets te lang, te glad. Ik was die dag(-en) niet in opperbeste stemming/conditie en toen ik op een gegeven moment een riviertje overstak, heb ik hem in de rivier gegooid. Die zal t.z.t. wel aankomen in de Golf van Biscaje. De rest van de Camino heb ik zonder stok gedaan. Ik vond het prettiger lopen op de vlaktes zonder stok en zwaaiend met mijn armen. Nu ga ik weer de bergen in en dan is een stok fijn. Bovendien heb de neiging om bij het stijgen voorover te gaan lopen en dat is verkeerd. Een stok helpt mij dus ook om mijn schouders te blijven rechten.

Terug naar de Camino. Ik genoot vanmorgen van de zon, van de weg en van de omgeving. Na 5 km ben ik gestopt bij een herberg. Het was een oud stenen gebouw met een ommuurde binnenplaats. Werkelijk prachtig. Alle gasten waren weg en het jonge stel dat de herberg bestierde, was al volop aan het poetsen en opruimen voor de volgende groep peregrinos die vanmiddag aan zouden komen. Toen ik vroeg of ze koffie hadden, zeiden ze eerst nee om daarna direct te besluiten hun werk te staken en met mij samen koffie te drinken. Dat was een gezellige en hartverwarmende ontmoeting. Twee jongelui die een paar jaar geleden besloten hadden om een herberg te beginnen en die al jaren aan het werk waren om de verbouwing te voltooien en om iedere dag de peregrinos te ontvangen. Ze hadden het nog niet druk omdat alle pelgrims stoppen en overnachten in Astorga, maar de groei van het aantal lopers zorgde er wel voor dat zij het steeds drukker kregen. Na een half uurtje deed ik mijn rugzak weer op en liep ik goedgemutst verder.

Na de lange vlakte tussen Burgos en Leon/Astorga was dit landschap een gewaardeerde afwisseling en ik weet dat dat tot Santiago zo blijft. Ik stopte nog twee keer onderweg. De eerstvolgende stop was voor een glas cola en de volgende voor de lunch. Dat was minder goed gekozen. In het gehucht was slechts 1 bar/café en die was gehuisvest in een garage. Gewoon 's morgens de schuifdeuren open en je hebt klanten. Toch maar een cola gekocht en het enige eten dat beschikbaar was: een stuk tonijntaart. Daarna had ik nog 8 km voor boeg naar mijn etappeplaats van vandaag. Dat is eigenlijk te weinig, maar als ik doorloop kom ik in een dorpje net voor de top van de Cruz de Ferro. De kans dat je dan volle herbergen treft is groot en de consequentie is dan eenzaam over de Cruz en dan nog 29 km dalen en stijgen tot de volgende halteplaats. Dat risico wilde ik niet lopen. Dus werd Rabanal mijn volgende halte. Om 1 uur liep ik er binnen. Je ziet ook hier dat het eigenlijk dorpen zijn die men aan het verlaten is. Er zijn veel ingestorte of dichtspijkerde huizen en de kerk of gemeentelijke gebouwen zijn gesloten. Toch zie je ook dat de Camino weer zorgt voor een opleving. Rabanal is daar een voorbeeld van. Aan het begin van het dorp staat een bord met alle voorzieningen (herbergen, hostals, kleine winkeltjes, barretje etc. en ook de kerk is weer opgeknapt) in totaal 18! Ik kies voor een kleine herberg. Helemaal 'en pierre', zoals de Fransen zeggen. Een jong stel runt de herberg. De herbergierster ontvangt mij hartelijk en ik krijg de eenpersoonskamers met eigen bad en toilet voor € 15,-. Als ik later vraag waar ik de was kan doen, zegt ze dat ik de was aan haar kan geven dan doet zij hem in haar wasmachine. Zij hebben 10 slaapplaatsen en een klein winkeltje met een barretje. Het huis is werkelijk prachtig gerestaureerd in de oorspronkelijke staat. Ook binnen is alles van steen met moderne voorzieningen zoals wifi, warm en koud water, elektriciteit met veel stopcontacten van belang voor het opladen van de telefoons waarmee iedere peregrino tegenwoordig is uitgerust. Zij vertelt mij dat zij in de winter aan het huis werken en vanaf eind april t/m oktober pelgrims ontvangen. Ik schrijf in voor het avondeten dat om 19.30 uur wordt geserveerd in de kleine eetzaal na afloop van de H. Mis van 19.00 uur.

Ik ga eerst mijn siësta houden en probeer daarna op 'Uitzending gemist' het programma van gisteravond te bekijken over de Camino en wat die met je doet. De wifi is echter zo traag dat ik na elke 30 seconde moet wachten tot ik het volgende stukje kan zien en beluisteren. Ik heb wel tijd genoeg, maar ik kan het geduld toch niet opbrengen en besluit om deze uitzending later bekijken als ik ergens onderweg een snellere verbinding heb. Als ik daarna het dorp inloop, zie ik dat mijn was voor het huis op de bank ligt te drogen. Ik verken het dorp en zie tot mijn stomme verbazing dat er een Monasteria Benedictano is gevestigd in een prachtig oud gebouw waarvan de helft in gebruik is als herberg. Dit is de Camino in optima forma.

Ik ga zo dadelijk naar de avondmis en daarna eten met nieuwe nu nog onbekende mensen. Vanavond en vannacht weer goed slapen en morgen naar het Cruz de Ferro, alwaar ik mijn bijdrage zal leveren aan de grote berg stenen die door de eeuwen heen door de pelgrims rondom dit kruis zijn achtergelaten en nog steeds worden achtergelaten.

Daarover wil ik morgen berichten.