Verslag rustdag en etappe 27 Sarria-Portomarin

Rustdag in Sarria dag 27 zondag 27 april

Ik heb er goed aan gedaan om voor een rustdag te kiezen. Na de was gistermiddag en het schrijven van mijn vorige verslag heb ik om 21 uur gegeten (toen ging pas het restaurant weer open). Daarna heb ik heerlijk en lang geslapen van tien uur 's avonds tot 8 acht uur zondagmorgen. Vervolgens heb ik uitgebreid gedoucht. Vandaag geen haast of wachtende mede-herberggebruikers. Toen naar het ontbijt en halleluja er was een royaal buffet. Echt een keer anders dan het geroosterde brood of de obligate croissant met de keuze voor jam of voor jam. Ik heb dus uitgebreid ontbeten en ben toen 'de stad' ingelopen. Er was geen kip op straat totdat ik in de Calle Mayor kwam waaraan alle herbergen liggen (zojuist geteld: het zijn er 9 aan deze straat). Daar was het wat drukker met Caminolopers. Op een terrasje nam ik een kop koffie en er kwamen veel peregrinos voorbij die ik van de afgelopen weken kende. Met velen heb ik een kort praatje gehouden en een Noorse vrouw en een Amerikaan uit Chicago hebben met mij een kop koffie gedronken. Daarna ben ik verder omhoog het dorp ingelopen; daar was een markthal met veel boeren die er hun groenten, aardappelen en fruit verkochten maar er waren ook paarden, koeien en varkens te koop. Heel bijzonder. Daarna terug naar het hotel voor de siësta.

Nu zit ik weer in het centrum, terwijl boven mij op vol volume de tv aan staat met de wedstrijd Athletico Madrid tegen Valencia. Ik ben omringd door hard roepende etc. Spanjaarden. Het is overigens normaal dat de tv aan staat. Overal waar je komt, of het nou een bar, een café of een restaurant is, vanaf de vroege morgen tot laat in de avond staat er een tv aan en soms meer dan een. Alle programma's die voorbij komen zijn van het type rtl, sbs etc. En elke voetbalwedstrijd wordt uitgezonden of herhaald. Het geluidsvolume staat altijd bovengemiddeld hard. Bovendien zijn de Spanjaarden hard getaald. Gesprekken worden luidruchtig gevoerd en .... alle rotzooi gaat op de grond, zowel binnen als buiten.

Wat mij ook opgevallen is, is dat er in deze plaats, enorm veel winkels en zaken gesloten zijn maar ook in andere plaatsen waar ik doorheen ben gekomen. Lege zaken met een plaat voor het raam: alquiler of al vende. Ik ben wel eens aan het tellen geweest en toen kwam ik op 7 gesloten winkels en 22 open. Dat is een percentage van 25%. Ook het aantal te koop staande huizen is enorm en overal zie je hele huizenblokken of appartementengebouwen die midden in de bouw zijn stilgelegd en dan heb ik het nog niet over de bedrijfsgebouwen die verlaten zijn of waarvan de bouw ook is stilgelegd. Ik weet dat het slecht gaat met de economie in Spanje, maar dat het overal waar ik loop, zo zichtbaar slecht gaat, had ik niet ingeschat. Overal zie je de malaise. De enige uitzonderingen zijn de enorme agrarische bedrijven op de hoogvlakte. Daar werd volop gewerkt en er is flink geïnvesteerd.
Je ziet het tijdens het lopen wel, maar als je een keer een dag in een stadje verblijft, valt het des te meer op en dan ben ik nog in een plaats waar de Camino veel bedrijvigheid oplevert.

Het is om praktische redenen, maar ook om wat rust in te bouwen dat ik vandaag een rustdag heb ingelast. Daarnaast constateer ik dat het niet slecht is om het Spaanse leven eens nader te aanschouwen. Als pelgrim wandel je door het land en het land is het steeds veranderende toneel waar je doorheen loopt. Ik heb vandaag echt nieuwe inzichten opgedaan.

Als ik op de terugweg ben naar mijn hotel om daar te eten, kom ik een Duitse vrouw tegen die ik de eerste 14 dagen van mijn tocht regelmatig gezien en kort gesproken heb. Zij was samen met een vriendin en die vriendin kwam ik 's morgens tegen bij het ontbijt in hotel San Martin gelegen aan het plein San Martin recht tegenover de kerk van San Martin. Ik heb die ontmoeting vermeld in mijn verslag van dag 14. Zij was alleen en vertelde mij toen dat ze last van haar voet had en dat ze 3 dagen vooruit gereisd was om haar voet rust te geven en dan zouden ze daarna weer samen verder lopen. Ik vroeg aan de vrouw waar haar vriendin was en zij vertelde dat die een voetbeentje had gebroken, in het gips zat en terug was naar Duitsland. Nu liep zij alleen verder. Samen hebben we en wijntje gedronken en ervaringen uitgewisseld.

Om 20.30 uur was ik in het hotel en zag tot mijn stomme verbazing dat zondagsavonds de bar en het restaurant van het hotel gesloten waren. Men adviseerde mij een restaurant om de hoek en daar heb ik gegeten en ...... naar de wedstrijd Barcelona-Villareal gekeken op een groot scherm in de eetzaal.

Etappe 27 maandag 28 april Sarria → Portomarin 23 km

Ik heb gisteravond om 22 uur (peregrino-bedtijd) mijn bed opgezocht. Het duurde heel lang voor ik in slaap viel. Oorzaak: niet gelopen en 's middags siësta???

Om 7 uur 's morgens stond ik onder de douche en daarna heb ik mijn rugzak gepakt. Vanaf half acht kon je in het hotel ontbijten en zodoende stond ik om 8.15 uur op straat. De kerk van Sarria ligt op een heuvel met een steile klim en ik weet dat de Camino daar langs loopt. Mijn hotel ligt in een buitenwijk en ik moet eerst 1 km lopen voordat ik aan de klim naar de kerk kan beginnen. Het is dan uitermate irritant dat je meteen na het hoogste punt aan een zeer steile afdaling moet beginnen. Het lijkt wel of mijn voeten naar de punt van mijn schoenen schuiven. Beneden loop ik meteen na het oversteken van een spoorweg een prachtig bos binnen met veel loof- en enkele dennenbomen. Door het bos loopt de klim naar Barbadelo. Mijn spieren protesteren wat tegen deze onverhoedse inspanning na een dag rust. In Barbadelo zie ik een heel mooie herberg met café en terras. Na de slappe ontbijtkoffie ben ik wel toe aan een straffe café-solo pequeno. De eerste personen die ik zie, zijn de twee corpulente Spanjaarden die nog aan hun ontbijt zaten toen ik na het afrekenen naar buiten liep. Daar waar ik bij het verlaten van het hotel naar links liep richting oude stad, waren zij rechtsaf gegaan na 500 m waren ze bij de spoorwegovergang en zodoende sneller boven aan de koffie. In ieder geval heb ik vandaag het hele Caminotraject gelopen en dat kunnen zij niet zeggen.

Op het terras begin ik iets te merken van de aangekondigde drukte op de laatste 100 km naar Santiago. Als je in Santiago je Compostela wilt ontvangen MOET je minstens 100 km gelopen hebben en als bewijs moet je minimaal 2 STEMPELS per dag kunnen overleggen.

Het is beredruk op de Camino. Hele families, vriendengroepen, begeleide wandelaars met gids en ik heb zelfs twee schoolklassen gezien. Ook het aantal nationaliteiten per strekkende km loopt op. Ik zie/hoor: Amerikanen (veel), Japanners/Koreanen, Aussies, een groep Noren etc. en veel, heel veel Spanjaarden.
Ze lopen bijna allemaal in een nieuwe outfit en de schoenen komen rechtstreeks uit het rek. Iedere peregrino wordt gewaarschuwd dat de laatste 100 km qua Camino niet de leukste zijn. Ik vind het allemaal niet zo erg, maar het constante telefoneren, rotzooi op de grond gooien en iedere herberg binnen schieten om een stempel te halen is niet 'des Camino's'.

Wat wel in het voordeel werkt van de vele lopers is dat de weg uitstekend wordt aangegeven. Je kunt niet 'van het padje raken' zoals mij wel eens gebeurd is. Als het pad een bocht maakt wordt het met een pijl aangegeven!

Ik kan vandaag enorm genieten van een prachtig landschap. Galicië is mooi, afwisselend en erg groen. We gaan door bossen, lopen tussen de velden en door boerengehuchten. Het is eigenlijk een combinatie van verschillende landschappen:
- Zuid-Limburgs heuvelland, maar dan iets heftiger/hoger/groter;
- Normandië/Bretagne met de ommuurde weilanden of afgezet met bomen;
- Holle wegen zoals je die vaak in Engelse plattelandseries ziet.
Omdat het weer hier minder warm is dan in de streken waar ik al doorheen gelopen ben, staan hier alle bomen in bloei.

Overal zie je kleine gemengde boerenbedrijven. Je ziet vee en je ziet kleine tractors die met de gierton over de akkers rijden. De mooiste foto had ik kunnen maken bij een kleine, oude boerderij. Voor de stal stond een platte wagen, een oud en klein boertje stond de mest vanuit de stal op de wagen te gooien. Op de wagen stond zijn vrouw die tot haar knieën in de stront stond om die over de wagen te verspreiden. Op dat moment regende het te hard en ik kon mijn fototoestel niet tevoorschijn halen, jammer.

Het weer vandaag was beter dan verwacht. De wheatherchannel op mijn mobiel en de weermannen op de altijd en overal aanstaande televisies, gaven aan dat we buien zouden krijgen. Het was aanvankelijk bewolkt maar er viel geen regen. Rond 10 uur begon het miezeren en dat ging over in een druilerige regen die tot twaalf uur aanhield. Je werd nat, maar niet kletsnat. Om 12 uur werd het droog en kwam de zon tevoorschijn. De thermometer begon op 6 graden, ging naar 10 en nu om 18 uur is het 16 graden. Geen slechte dag, zeker na de slechte weerberichten.

Vanmiddag om 2 uur loop ik Portomarin binnen. Ik heb 24 km gelopen. Portomarin is een heel oud plaatsje en was al in de Middeleeuwen een veilige haven voor de pelgrims. Portomarin lag helemaal onder in een dal. In 1963 werd gestart met de bouw van een stuwmeer en de dorpelingen moesten verhuizen naar de berghelling. Er werd een nieuw dorp gebouwd. Alleen de Middeleeuwse kerk werd afgebroken en steen voor steen weer opgebouwd in het centrum van het nieuwe dorp. Het gemeentehuis en het postkantoor werden gekopieerd: in de oude stijl nieuw gebouwd in het huidige Portomarin.

Ik heb een herberg gekozen vooraan in het dorp. Beneden de herberg met 20 bedden en boven het café en het restaurant. Ik lig op een kamer van 6 met een Amerikaan en een oudere heer uit Burgos (ja er zijn nog oudere heren op de Camino, maar die zijn zeer zeldzaam).

Na het douchen en wassen zie ik Sandra. Ik heb haar vanaf Burgos niet meer gezien. Zij komt net van de fysiotherapeut en die heeft haar verzekerd dat ze moet stoppen met lopen. Ze is hevig teleurgesteld. Ik heb haar m.b.v. mijn Michelin wat alternatieven aan de hand gedaan. Morgenvroeg moet zij weer naar de fysiotherapeut en dan zal ze een en ander met hem bespreken. De zoveelste die ik heb ontmoet die wellicht ook gaat uitvallen, in haar geval in het zicht van de haven.

Vandaag ben ik de paal gepasseerd die de laatste 100 km markeert. Vanaf Portomarin is het nog 86,5 km naar Santiago en daarna nog 90 km naar Finisterre.

Het thuisfront begint zich ook voor te bereiden om mijn terugkeer. Ik krijg berichtjes met tips hoe ik vanuit Santiago het beste/snelste thuis kan geraken. Pas in Santiago kan ik naar een reisbureau.

Eerst nog naar Santiago en Finisterre. Morgen een tocht met veel klimmen en dalen. Daarna gaat het vlakker richting Santiago. De laatste etappe loop ik op vrijdag. Ik stop dan 5 km voor Santiago in Monte do Gozo. Daar zijn veel herbergen en hostals. Mijn laatste overnachting en dan zaterdag op tijd Santiago binnenlopen. Op tijd voor de Pelgrimsmis van 12 uur.