Etappe 26 Triacastela-Sarria
Door: Maarten
Blijf op de hoogte en volg Maarten
26 April 2014 | Spanje, Sarria
Etappe 26 Koningsdag Triacastela → Sarria 22 km
Het dorp Triacastela is een gehucht van niks. Een straat met alleen herbergen en restaurants en dus volledig gericht op de Camino. Gisteravond heb ik in het enige fatsoenlijke restaurant gegeten en ik lag rond 22 uur in bed.
Toen ik vanmorgen om 7 uur opstond, hoorde ik dat het buiten stevig regende. Omdat het pension aan de voorzijde waar mijn kamer lag, een luifel van doek had plus een terrasluifel van plastic golfplaten, dacht / hoopte ik dat het harde regengeluid daarvan afkomstig was. Toen ik het rolluik omhoogtrok, zag ik dat het echt heel hard regende. Ik heb meteen mijn weerbericht bekeken op wheather.com en daar werd aangegeven dat het vanaf 9 uur minder zou gaan regenen. Er was dus hoop.
Van Nelleke krijg ik mijn ochtend-app en zij meldt dat mijn verslag van gisteren niet binnen gekomen is. Ik ga daarom eerst aan de slag om dat opnieuw te versturen naar de verschillende e-mailadressen die we hebben. Na een kwartier kreeg ik gelukkig bericht dat het verslag binnen was.
Ik besluit om niet vroeg te vertrekken maar pas na 9 uur als het minder regent. Voordat ik naar beneden ga zie ik een hele groep lopers buiten staan. Toen ik beneden kwam, waren ze weg. Wat bleek, zij hadden allemaal de enige bus op deze zaterdag naar Sarria genomen. Achteraf (toen nog niet )vond ik dat zij een verstandige beslissing hadden genomen. Naast mij aan het ontbijt zat een Nederlandse familie: vader en moeder en zoon. Zij hadden de Camino in delen gedaan en dit jaar was de start in Ponferrada. De vader had een kaak/kiesontsteking. In Ponferrada begon dat maar toen was het een feestdag, dus geen dokter. In de volgende plaats zat de wachtkamer zo vol dat hij niet meer geholpen kon worden. In Triacastela was het spreekuur al afgelopen. Ze wisten zich geen raad. Terwijl ik zat te ontbijten kwam er een Duitser binnen die versneld naar Santiago moest (weer zo een die al geboekt had). Vanwege de ochtendregen had hij besloten om een taxi te bestellen naar Sarria om later op de morgen, als het droog was, de etappe van Sarria naar Portomarin te lopen. Ik heb hem toen gevraagd of de 3 Nederlanders mee konden tegen betaling en hij vond dat prima. De Nederlanders waren erg blij met deze oplossing. Toen ik rond 9 uur vertrok, stapten zij in de taxi.
Terwijl jullie Koningsdag vierden, had ik ook een K-dag, maar dan met een u en t er achter.
Vanuit Triacastela zijn er 2 mogelijkheden om naar Sarria te gaan. De korte over de dorpen en de langere (3km meer) via Samos. Ik had besloten om via Samos te gaan, want die weg liep volgens de gids langs de regionale weg en de kans op natte bospaden was zo uitgesloten. Totaal MIS, zou blijken.
De eerste 2 km liep ik in lichte regen langs de weg. De lichte regen veranderde in een enorme bui die voorts 2 uur zou aanhouden. Het water kwam met bakken uit de hemel. Langs de weg heb ik mijn rugzak afgedaan (ik was toen al zeiknat), mijn poncho gepakt en omgedaan en ben zo weer verder gelopen. Na 500 m stuurde de gele Caminopijl ons de bossen in. Toen werd het helemaal feest. Het pad werd een riviertje. Liep je omhoog, dan kwam het water je tegemoet en liep je omlaag dan haalde het water je bijna in. Het bospad werd een modderpad. Omdat ik mijn ponchocapuchon voor mijn voorhoofd had en mijn bril op het puntje van mijn neus stond omdat ik er door de regen toch niets mee kon zien, was mijn blikveld niet groter dan een strook van nog geen 5 cm. Mijn schoenen zakten soms tot aan de veters in de modder. Onderweg nergens een bar. Doorlopen dus. Na 7 km, om 11 uur bereikte ik Samos. De eerste de beste bar ben ik binnengevlucht. Het welkom was daar erg hartelijk. Bij binnenkomst kreeg iedereen een handdoek om zich een beetje af te drogen. De herberg zat tjok- en tjokvol met allemaal door- en doornatte peregrinos.
Warme koffie en een warme croissant doen echter veel met een mens, zeker toen het buiten ophield met regenen en stukjes blauwe lucht zichtbaar werden en ook de zon nog begon te schijnen.
Stiekem had ik overwogen om een taxi te nemen naar Sarria, maar die on-pelegrino-achtige gedachte verdween als sneeuw voor de zon. De natte poncho (een doorlekkend geval van de Xenos), mijn doornatte buffy (een losse col voor de niet-kenners) en handschoenen (die ik eerst moest uitknijpen) stopte ik in de buitenzak van de rugzak.
Nog 12,5 km naar Sarria langs de grote weg. Nee dus, na 2 km stuurde de gele pijl ons resoluut weer een bospad op. Weer modder en nog eens modder. De zon scheen, het was een prachtig landschap, maar dat pad en het constant omhoog en omlaag, brachten mijn humeur niet boven het vriespunt. Bovendien bleek dat er toch vocht in mijn schoenen zat en daardoor gingen mijn voeten erg zeer doen.
Toch kom je ook dan leuke taferelen tegen: een loslopend varken dat je tegemoet komt en erg veel belangstelling heeft voor zo'n peregrino. Of uit het bos komen en plotseling een groep jongelui zien die tot op hun ondergoed alles uitgedaan hebben om alles in de zon te laten drogen. Zij hadden zelf de grootste lol en ik kon er de humor ook wel van inzien.
Uiteindelijk bereikte ik rond 16 uur Sarria. Ik had inmiddels besloten dat ik hier echt 2 nachten zou verblijven vanwege de was die nu hoognodig gedaan moest worden, maar ook om mijn humeur en energie weer op peil te brengen. In een herberg mag je maar 1 nacht blijven, dus op zoek naar een hotel. Het stikt in Sarria echter van de herbergen omdat je vanaf hier kunt starten om in Santiago in aanmerking te komen voor je Oorkonde.
Het 1e hotel dat ik zag, 'Hotel Alfonso VI', had ik volgaarne binnen willen lopen, maar dat was geen pelegrinohotel en zoals ik eruit zag kon ik moeilijk in deze ****-sterrenhemel naar binnen. Doorlopen dus. Uiteindelijk vond ik een hotel voorbij het centrum voor TWEE nachten. De was is gedaan. Met de airco op 27 graden en op vol blaasvermogen hangt die nu te drogen aan mijn waslijn-touw dat dwars door de badkamer is gespannen en vol hangt met wasgoed. Inmiddels zit ik beneden in de bar dit verslag te tikken met een mooie Vino Tinto voor mijn neus. Overigens heb ik de Spaanse rode wijn zeer leren waarderen. Daar kan, mag, moet ik bij thuiskomst nog maar eens stevig mee aan de slag. Ik heb ook de kaart bestudeerd en die ziet er zeer goed uit. Kortom: een K-dag wordt toch nog Koninklijk afgesloten.
Nog 108 km naar Santiago.
Morgen geen verslag want ik ga niets doen!!!
Het dorp Triacastela is een gehucht van niks. Een straat met alleen herbergen en restaurants en dus volledig gericht op de Camino. Gisteravond heb ik in het enige fatsoenlijke restaurant gegeten en ik lag rond 22 uur in bed.
Toen ik vanmorgen om 7 uur opstond, hoorde ik dat het buiten stevig regende. Omdat het pension aan de voorzijde waar mijn kamer lag, een luifel van doek had plus een terrasluifel van plastic golfplaten, dacht / hoopte ik dat het harde regengeluid daarvan afkomstig was. Toen ik het rolluik omhoogtrok, zag ik dat het echt heel hard regende. Ik heb meteen mijn weerbericht bekeken op wheather.com en daar werd aangegeven dat het vanaf 9 uur minder zou gaan regenen. Er was dus hoop.
Van Nelleke krijg ik mijn ochtend-app en zij meldt dat mijn verslag van gisteren niet binnen gekomen is. Ik ga daarom eerst aan de slag om dat opnieuw te versturen naar de verschillende e-mailadressen die we hebben. Na een kwartier kreeg ik gelukkig bericht dat het verslag binnen was.
Ik besluit om niet vroeg te vertrekken maar pas na 9 uur als het minder regent. Voordat ik naar beneden ga zie ik een hele groep lopers buiten staan. Toen ik beneden kwam, waren ze weg. Wat bleek, zij hadden allemaal de enige bus op deze zaterdag naar Sarria genomen. Achteraf (toen nog niet )vond ik dat zij een verstandige beslissing hadden genomen. Naast mij aan het ontbijt zat een Nederlandse familie: vader en moeder en zoon. Zij hadden de Camino in delen gedaan en dit jaar was de start in Ponferrada. De vader had een kaak/kiesontsteking. In Ponferrada begon dat maar toen was het een feestdag, dus geen dokter. In de volgende plaats zat de wachtkamer zo vol dat hij niet meer geholpen kon worden. In Triacastela was het spreekuur al afgelopen. Ze wisten zich geen raad. Terwijl ik zat te ontbijten kwam er een Duitser binnen die versneld naar Santiago moest (weer zo een die al geboekt had). Vanwege de ochtendregen had hij besloten om een taxi te bestellen naar Sarria om later op de morgen, als het droog was, de etappe van Sarria naar Portomarin te lopen. Ik heb hem toen gevraagd of de 3 Nederlanders mee konden tegen betaling en hij vond dat prima. De Nederlanders waren erg blij met deze oplossing. Toen ik rond 9 uur vertrok, stapten zij in de taxi.
Terwijl jullie Koningsdag vierden, had ik ook een K-dag, maar dan met een u en t er achter.
Vanuit Triacastela zijn er 2 mogelijkheden om naar Sarria te gaan. De korte over de dorpen en de langere (3km meer) via Samos. Ik had besloten om via Samos te gaan, want die weg liep volgens de gids langs de regionale weg en de kans op natte bospaden was zo uitgesloten. Totaal MIS, zou blijken.
De eerste 2 km liep ik in lichte regen langs de weg. De lichte regen veranderde in een enorme bui die voorts 2 uur zou aanhouden. Het water kwam met bakken uit de hemel. Langs de weg heb ik mijn rugzak afgedaan (ik was toen al zeiknat), mijn poncho gepakt en omgedaan en ben zo weer verder gelopen. Na 500 m stuurde de gele Caminopijl ons de bossen in. Toen werd het helemaal feest. Het pad werd een riviertje. Liep je omhoog, dan kwam het water je tegemoet en liep je omlaag dan haalde het water je bijna in. Het bospad werd een modderpad. Omdat ik mijn ponchocapuchon voor mijn voorhoofd had en mijn bril op het puntje van mijn neus stond omdat ik er door de regen toch niets mee kon zien, was mijn blikveld niet groter dan een strook van nog geen 5 cm. Mijn schoenen zakten soms tot aan de veters in de modder. Onderweg nergens een bar. Doorlopen dus. Na 7 km, om 11 uur bereikte ik Samos. De eerste de beste bar ben ik binnengevlucht. Het welkom was daar erg hartelijk. Bij binnenkomst kreeg iedereen een handdoek om zich een beetje af te drogen. De herberg zat tjok- en tjokvol met allemaal door- en doornatte peregrinos.
Warme koffie en een warme croissant doen echter veel met een mens, zeker toen het buiten ophield met regenen en stukjes blauwe lucht zichtbaar werden en ook de zon nog begon te schijnen.
Stiekem had ik overwogen om een taxi te nemen naar Sarria, maar die on-pelegrino-achtige gedachte verdween als sneeuw voor de zon. De natte poncho (een doorlekkend geval van de Xenos), mijn doornatte buffy (een losse col voor de niet-kenners) en handschoenen (die ik eerst moest uitknijpen) stopte ik in de buitenzak van de rugzak.
Nog 12,5 km naar Sarria langs de grote weg. Nee dus, na 2 km stuurde de gele pijl ons resoluut weer een bospad op. Weer modder en nog eens modder. De zon scheen, het was een prachtig landschap, maar dat pad en het constant omhoog en omlaag, brachten mijn humeur niet boven het vriespunt. Bovendien bleek dat er toch vocht in mijn schoenen zat en daardoor gingen mijn voeten erg zeer doen.
Toch kom je ook dan leuke taferelen tegen: een loslopend varken dat je tegemoet komt en erg veel belangstelling heeft voor zo'n peregrino. Of uit het bos komen en plotseling een groep jongelui zien die tot op hun ondergoed alles uitgedaan hebben om alles in de zon te laten drogen. Zij hadden zelf de grootste lol en ik kon er de humor ook wel van inzien.
Uiteindelijk bereikte ik rond 16 uur Sarria. Ik had inmiddels besloten dat ik hier echt 2 nachten zou verblijven vanwege de was die nu hoognodig gedaan moest worden, maar ook om mijn humeur en energie weer op peil te brengen. In een herberg mag je maar 1 nacht blijven, dus op zoek naar een hotel. Het stikt in Sarria echter van de herbergen omdat je vanaf hier kunt starten om in Santiago in aanmerking te komen voor je Oorkonde.
Het 1e hotel dat ik zag, 'Hotel Alfonso VI', had ik volgaarne binnen willen lopen, maar dat was geen pelegrinohotel en zoals ik eruit zag kon ik moeilijk in deze ****-sterrenhemel naar binnen. Doorlopen dus. Uiteindelijk vond ik een hotel voorbij het centrum voor TWEE nachten. De was is gedaan. Met de airco op 27 graden en op vol blaasvermogen hangt die nu te drogen aan mijn waslijn-touw dat dwars door de badkamer is gespannen en vol hangt met wasgoed. Inmiddels zit ik beneden in de bar dit verslag te tikken met een mooie Vino Tinto voor mijn neus. Overigens heb ik de Spaanse rode wijn zeer leren waarderen. Daar kan, mag, moet ik bij thuiskomst nog maar eens stevig mee aan de slag. Ik heb ook de kaart bestudeerd en die ziet er zeer goed uit. Kortom: een K-dag wordt toch nog Koninklijk afgesloten.
Nog 108 km naar Santiago.
Morgen geen verslag want ik ga niets doen!!!
-
26 April 2014 - 21:38
San Xacobeo:
Gelukkig heb je eindelijk een dag gehad die je humeur tot een dieptepunt heeft laten dalen. Want dat hoort ook bij de Camino. En tot nu toe heb je geweldig veel geluk gehad met het weer. Zeker in deze tijd van 't jaar kan het behoorlijk slecht weer zijn langs de camino. Jammer dat je baaldag in Sarria is want dat is nu niet echt een geweldig stadje. Het puilt uit van de caminotoeristen zoals je schrijft. Maar wellcht vnd je mog een gezellige tapasbar. Doe als de Spanjolen: neem een uitgebreid comida daarna een welverdiende siesta en om 5 uur zit je aan de tapas met een vino tinto. Zo kom je de dag wel door.
-
26 April 2014 - 22:46
Marian:
Hoi Maarten. Ik volg je verhaal met veel belangstelling en zie dat je de tocht goed onder controle hebt. Mooi om te lezen hoe je dat op je eigen manier doet en hoe je baalt als het anders loopt. Tip: draag een hoed onder de capuchon van je regenjack of poncho. Daardoor houdt je je bril redelijk droog en heb je minder last van de regen in je gezicht.
En je weet het hé. Wijn die je drinkt in het land waar je bent, smaakt thuis nooit hetzelfde. Buen camino.
Groetjes Marian (van de pelgrimshoeve) -
27 April 2014 - 05:59
Ad De Kroon:
A -
27 April 2014 - 06:03
Ad De Kroon:
Kijk, Maarten, dit zijn nu de verhalen die wij willen lezen. Ontbering, ellende, regen, geen taxi, modder, verkeerde weg gekozen. Dat leest lekker bij een vroegs ontbijtje (Liliane en ik gaan zo met onze personeelsvereniging naar Londen). Dat wijntje aan het eind van de dag word je dan gegund. -
27 April 2014 - 09:27
Sjef Jonkers:
Dag Maarten,
Ongelooflijk wat je voor ontberingen hebt moeten doorstaan! Diep respect voor de wijze waarop je daarmee om weet te gaan. Zo is het echt een pelgrimstocht. Verstandig dat je een rustdag neemt, zodat het lijf zich kan herstellen.
Hartelijke groet, veel sterkte en goed weer toegewenst,
Sjef Jonkers. -
27 April 2014 - 10:11
Jane:
Gelukkig Maarten heb je de dag mooi mogen afsluiten. Heel veel respect heb ik voor jouw doorzettingsvermogen.
gr.J@ne -
27 April 2014 - 10:44
Inge+:
Nou lekker dan, wat moeten we morgen dan lezen :-) geen idee of jij het ook zo ervaart maar wat gaat het vlug! Voor je het weet ben je terug. Geniet dus van alles inclusief de ontberingen. Dikke kus -
27 April 2014 - 13:17
Ton Van Bussel:
Hallo Maarten,
Een voetreis vol hoogte- en dieptepunten nadert zijn voltooiing. Ik volg je verslagen met bewondering en ben heel erg benieuwd hoe je de laatste etappes gaat ervaren en zeker je aankomst in Santagio.
Houd moed , de beloning is aanstaande.
Groet, Ton van Bussel. -
27 April 2014 - 17:36
John:
Zo ik je verslag lees, is het verschrikkelijk. Historie zegt ook, een straf moet niet prettig zijn.
En zo is toch deze tocht ooit door de Kerk(ers) als straf bedoeld. Jij straft daarmee jezelf en geniet er waarschijnlijk onderhuids van, denk ik, of het is vanwege een hemelse bedoeling, nu nog zonder engel op je schouder, om met het route bewijs, voorin de basiliek te zitten en alle daaraan verbonden festiviteiten te vieren met de reeds bekende hemelse Spaanse wijn. Dan is daarmee tevens de overwinning gevierd. Zalig uiteinde en gezond s'morgens weer op. Tot weer, of geen weer,
John.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
