Etappe 23 Molinaseca-Villafranca del Bierzo
Door: Maarten
Blijf op de hoogte en volg Maarten
23 April 2014 | Spanje, Villafranca del Bierzo
Dag 23 woensdag Molinaseca →Villafranca del Bierzo 31 km
Omdat ik in Rabanal eergisteravond een trage internetverbinding had, heb ik gisteren via 'Uitzending gemist' gekeken naar de documentaire 'Wat doet de Camino met jou?'. Een mooi programma maar nou niet met veel diepgang vond ik. Voor mijzelf stel ik mezelf vaak de vraag: Wat doe jij met de Camino? Conclusies heb ik nog niet getrokken.
Vandaag heb ik weer met meer en minder plezier de Camino gelopen. Om 7.45 uur ben ik, met mijn ontbijt achter de kiezen, weer op weg gegaan. Als ik het dorp uitloop, valt mij op dat er een 'zondagochtendstilte' heerst. Geen verkeer, geen mensen. Pas later hoor ik in een bar dat het vandaag een Nationale feestdag is. Ik weet niet welke, maar alle winkels zijn gesloten en ik zie de Spanjaarden pas rond de middag weer de straat opkomen.
De regen heeft een druilerig karakter en zal in de loop van de ochtend toenemen tot flinke regen. De eerste buien tijdens het lopen. Ik heb mijn regenhoes al om de rugzak gedaan (die overigens ook waterdicht is). Mijn poncho doe ik niet aan in tegenstelling tot alle andere lopers die zich met hun poncho om hun rugzak als dromedarissen over de Camino voortbewegen. Mijn waterdichte jas met capuchon en mijn waterdichte broek zullen zich deze dag prima bewijzen. Geen enkele nattigheid binnenin. Wederom hulde aan dat deel van mijn uitrusting.
Als ik het dorp uitloop, zie ik hier en daar de peregrinos uit hun overnachtingsplaatsen komen en we gaan samen op stap naar Ponferrada. De stad zien we in de verte liggen inclusief de Kathedraal. Ik heb inmiddels geleerd dat de Camino altijd door het dorp of de stad en langs de kerk of kathedraal gaat. Het is daarom frustrerend dat we met een grote boog om de stad gaan. Je ziet steeds die kathedraal en je zou er zo naar toe kunnen lopen, maar je doet het niet (dat doet de Camino dus met mij: 'niet eigengereid zijn').
Uiteindelijk loop ik langs de kathedraal. Foto's maak ik niet want mijn telefoon/fototoestel zit in een waterdichte zak in mijn rugzak en het regent inmiddels zo hard dat ik al dat werk van het tevoorschijn halen er niet voor over heb en dat mijn mobieltje niet aan wil doen.
De Camino is overigens zeer slecht bewegwijzerd. In de stad is het altijd zoeken, maar in Ponferrada is het wel erg slecht. Je bent als wandelaar altijd op zoek naar de gele pijlen of de blauwe Caminoborden. Als je die enige tijd/afstand niet ziet, word je nerveus. Kom je weer een aanwijzing tegen dan ben je opgelucht en blij (dat doet de Camino dus ook met mij). Na de kathedraal gaat het mis. Ik ben enige tijd de borden kwijt en dan zie ik opeens een Camino- bord met een pijl rechtdoor en een pijl rechtsaf: een keuzemenu en daar ben ik de afgelopen weken niet meer op ingesteld. Eén dame die zich op deze vrije dag ondanks de harde regen toch op straat heeft begeven, adviseert mij resoluut: rechtdoor en nog eens rechtdoor. Ik volg haar instructies op (dat doet de Camino etc.) en loop rechtdoor. Goede keus want in het trottoir staat om de 25 meter (afgepast: dat doet etc.) een Caminoschelp afgedrukt. Tot na ongeveer 2 km. Ik kom op een rotonde met 6 wegen. Ik loop iedere weg af maar vind geen Caminoschelpen. Twee heren zien mij vertwijfeld zoeken en komen mij helpen. De een zegt rechtdoor en de ander beweert resoluut: rechtsaf.
Ik volg het advies van de 'de man-van-rechtsaf', want hij noemt de naam Columbrianos en die komt mij bekend voor. Via de rechtsaf-weg loop ik de stad uit langs een vierbaansweg (gelukkig zonder verkeer want op wandelaars is niet gerekend). Uiteindelijk kom ik in Columbrianos en vraag aan een oudere man die zijn hond aan het uitlaten is, waar de Camino is. Hij pakt mijn hand en neemt mij mee. Zo loop ik op een woensdagmorgen om 10.30 uur aan de hand van zeer oude man + hond door het dorp tot op het kruispunt en jawel daar staan de pijlen weer. Met een welgemeend 'Muchos gracias' en een zijnerzijds welgemeend 'Buen Camino' gaan wij uit elkaar. Na enkele kilometers klaart het op en langzaam komt de zon door. In het eerstvolgende dorp wil ik een kop koffie gaan drinken en iets te eten nemen. De vraag is dan steeds: neem ik het eerste café of loop ik door tot ik een mooier en aangenamer etablissement tref met het risico dat er verder geen andere horecavoorziening is. Die discussie heb ik inmiddels beslecht met de keus om het zekere voor het onzekere te nemen en het eerste het beste café gewoon binnen te gaan.
Met koffie achter de kiezen en 2 bananen in mijn zak loop ik 10 km verder om aldaar in een café-restaurant een perfecte hamburger met frietjes te eten inclusief mayonaise en ketchup. TOP!
Om 13.30 uur start ik mijn laatste traject. Nog 9 km naar Villafranca alwaar ik rond 15 uur binnenloop met ruim 7 uur op de klok en 34.904 stappen op mijn stappenteller. Ik loop naar de herberg, maar kom net daarvoor een hostal tegen (dat is meer dan een herberg, maar minder dan een hotel). Het is de naam van de hostal die mij doet besluiten om hier naar binnen te gaan. Deze hostal heet namelijk 'Ultreia'. Dat is een woord/naam die binnen de Camino heel veel gebruikt wordt. Voordat ik vertrok heb ik al naar de betekenis gezocht en die blijkt voor mij van enorme betekenis op mijn Camino. Ultreia is een Latijns woord en betekent:
- hogerop, en dan niet in de betekenis van meer macht, maar hogerop in de wijze waarop je je leven invult.
- vooruit/ga verder/niet opgeven, dat is waarmee ik deze weken dagelijks bezig ben.
Ik heb dus een qua naam, maar ook qua inrichting en voorzieningen een goede overnachtingsplaats. Na het dagelijkse ritueel van uitpakken, douchen en wassen ben ik het dorp ingelopen. Het is een langgerekt dorp ingeklemd in een dal. Er zijn 3 kerken en 2 kloosters. Allen uit de Middeleeuwen. Eén kerk bezoek ik. Het is een kerk die behoort tot de orde van de Franciscanen. Men is druk bezig om alle Semana Santa spullen op te ruimen. Een man geeft mij in slecht Engels uitleg. Het is een oorspronkelijk Romaanse Kerk waar later een klooster met aparte kapellen bijgebouwd is. Later in de 16e eeuw heeft men er een uniek bewerkt houten plafond en een koor voor de paters ingelegd. Ik vond het van een ontroerende schoonheid en dat allemaal in een dorp waar maar weinig mensen van gehoord hebben.
Ik schrijf mijn verslag op een terras op de Plaza Mayor.
Morgen en overmorgen heb ik nog de laatste grote klim van de Camino te overbruggen. Daarna ga ik nadenken over mijn aankomst in Santiago, mijn afrondende tocht naar Finisterre en mijn thuisreis.
Omdat ik in Rabanal eergisteravond een trage internetverbinding had, heb ik gisteren via 'Uitzending gemist' gekeken naar de documentaire 'Wat doet de Camino met jou?'. Een mooi programma maar nou niet met veel diepgang vond ik. Voor mijzelf stel ik mezelf vaak de vraag: Wat doe jij met de Camino? Conclusies heb ik nog niet getrokken.
Vandaag heb ik weer met meer en minder plezier de Camino gelopen. Om 7.45 uur ben ik, met mijn ontbijt achter de kiezen, weer op weg gegaan. Als ik het dorp uitloop, valt mij op dat er een 'zondagochtendstilte' heerst. Geen verkeer, geen mensen. Pas later hoor ik in een bar dat het vandaag een Nationale feestdag is. Ik weet niet welke, maar alle winkels zijn gesloten en ik zie de Spanjaarden pas rond de middag weer de straat opkomen.
De regen heeft een druilerig karakter en zal in de loop van de ochtend toenemen tot flinke regen. De eerste buien tijdens het lopen. Ik heb mijn regenhoes al om de rugzak gedaan (die overigens ook waterdicht is). Mijn poncho doe ik niet aan in tegenstelling tot alle andere lopers die zich met hun poncho om hun rugzak als dromedarissen over de Camino voortbewegen. Mijn waterdichte jas met capuchon en mijn waterdichte broek zullen zich deze dag prima bewijzen. Geen enkele nattigheid binnenin. Wederom hulde aan dat deel van mijn uitrusting.
Als ik het dorp uitloop, zie ik hier en daar de peregrinos uit hun overnachtingsplaatsen komen en we gaan samen op stap naar Ponferrada. De stad zien we in de verte liggen inclusief de Kathedraal. Ik heb inmiddels geleerd dat de Camino altijd door het dorp of de stad en langs de kerk of kathedraal gaat. Het is daarom frustrerend dat we met een grote boog om de stad gaan. Je ziet steeds die kathedraal en je zou er zo naar toe kunnen lopen, maar je doet het niet (dat doet de Camino dus met mij: 'niet eigengereid zijn').
Uiteindelijk loop ik langs de kathedraal. Foto's maak ik niet want mijn telefoon/fototoestel zit in een waterdichte zak in mijn rugzak en het regent inmiddels zo hard dat ik al dat werk van het tevoorschijn halen er niet voor over heb en dat mijn mobieltje niet aan wil doen.
De Camino is overigens zeer slecht bewegwijzerd. In de stad is het altijd zoeken, maar in Ponferrada is het wel erg slecht. Je bent als wandelaar altijd op zoek naar de gele pijlen of de blauwe Caminoborden. Als je die enige tijd/afstand niet ziet, word je nerveus. Kom je weer een aanwijzing tegen dan ben je opgelucht en blij (dat doet de Camino dus ook met mij). Na de kathedraal gaat het mis. Ik ben enige tijd de borden kwijt en dan zie ik opeens een Camino- bord met een pijl rechtdoor en een pijl rechtsaf: een keuzemenu en daar ben ik de afgelopen weken niet meer op ingesteld. Eén dame die zich op deze vrije dag ondanks de harde regen toch op straat heeft begeven, adviseert mij resoluut: rechtdoor en nog eens rechtdoor. Ik volg haar instructies op (dat doet de Camino etc.) en loop rechtdoor. Goede keus want in het trottoir staat om de 25 meter (afgepast: dat doet etc.) een Caminoschelp afgedrukt. Tot na ongeveer 2 km. Ik kom op een rotonde met 6 wegen. Ik loop iedere weg af maar vind geen Caminoschelpen. Twee heren zien mij vertwijfeld zoeken en komen mij helpen. De een zegt rechtdoor en de ander beweert resoluut: rechtsaf.
Ik volg het advies van de 'de man-van-rechtsaf', want hij noemt de naam Columbrianos en die komt mij bekend voor. Via de rechtsaf-weg loop ik de stad uit langs een vierbaansweg (gelukkig zonder verkeer want op wandelaars is niet gerekend). Uiteindelijk kom ik in Columbrianos en vraag aan een oudere man die zijn hond aan het uitlaten is, waar de Camino is. Hij pakt mijn hand en neemt mij mee. Zo loop ik op een woensdagmorgen om 10.30 uur aan de hand van zeer oude man + hond door het dorp tot op het kruispunt en jawel daar staan de pijlen weer. Met een welgemeend 'Muchos gracias' en een zijnerzijds welgemeend 'Buen Camino' gaan wij uit elkaar. Na enkele kilometers klaart het op en langzaam komt de zon door. In het eerstvolgende dorp wil ik een kop koffie gaan drinken en iets te eten nemen. De vraag is dan steeds: neem ik het eerste café of loop ik door tot ik een mooier en aangenamer etablissement tref met het risico dat er verder geen andere horecavoorziening is. Die discussie heb ik inmiddels beslecht met de keus om het zekere voor het onzekere te nemen en het eerste het beste café gewoon binnen te gaan.
Met koffie achter de kiezen en 2 bananen in mijn zak loop ik 10 km verder om aldaar in een café-restaurant een perfecte hamburger met frietjes te eten inclusief mayonaise en ketchup. TOP!
Om 13.30 uur start ik mijn laatste traject. Nog 9 km naar Villafranca alwaar ik rond 15 uur binnenloop met ruim 7 uur op de klok en 34.904 stappen op mijn stappenteller. Ik loop naar de herberg, maar kom net daarvoor een hostal tegen (dat is meer dan een herberg, maar minder dan een hotel). Het is de naam van de hostal die mij doet besluiten om hier naar binnen te gaan. Deze hostal heet namelijk 'Ultreia'. Dat is een woord/naam die binnen de Camino heel veel gebruikt wordt. Voordat ik vertrok heb ik al naar de betekenis gezocht en die blijkt voor mij van enorme betekenis op mijn Camino. Ultreia is een Latijns woord en betekent:
- hogerop, en dan niet in de betekenis van meer macht, maar hogerop in de wijze waarop je je leven invult.
- vooruit/ga verder/niet opgeven, dat is waarmee ik deze weken dagelijks bezig ben.
Ik heb dus een qua naam, maar ook qua inrichting en voorzieningen een goede overnachtingsplaats. Na het dagelijkse ritueel van uitpakken, douchen en wassen ben ik het dorp ingelopen. Het is een langgerekt dorp ingeklemd in een dal. Er zijn 3 kerken en 2 kloosters. Allen uit de Middeleeuwen. Eén kerk bezoek ik. Het is een kerk die behoort tot de orde van de Franciscanen. Men is druk bezig om alle Semana Santa spullen op te ruimen. Een man geeft mij in slecht Engels uitleg. Het is een oorspronkelijk Romaanse Kerk waar later een klooster met aparte kapellen bijgebouwd is. Later in de 16e eeuw heeft men er een uniek bewerkt houten plafond en een koor voor de paters ingelegd. Ik vond het van een ontroerende schoonheid en dat allemaal in een dorp waar maar weinig mensen van gehoord hebben.
Ik schrijf mijn verslag op een terras op de Plaza Mayor.
Morgen en overmorgen heb ik nog de laatste grote klim van de Camino te overbruggen. Daarna ga ik nadenken over mijn aankomst in Santiago, mijn afrondende tocht naar Finisterre en mijn thuisreis.
-
23 April 2014 - 22:44
Bob:
Wat een geweldige tocht Maarten, en wat heerlijk om er zo van te kunnen genieten. Ik lees je verhalen elke dag en denk ook dagelijks: ik moet reageren om je ook namens mij te laten weten hoe groot de waardering is en hoe ik geniet van je verslagen; alsof je meeloopt! Maar bijna altijd is alles al gezegd, behalve vandaag nog niemand ( tot nu toe ) !!
Fijn om te ervaren dat de Spanjaarden ook in dit gedeelte van Spanje zo eerlijk gastvrij zijn. Dat gegeven brengt ons onder andere al jaren naar dit geweldige land. Toch ben ik ook benieuwd of dit nog leuker is dan kegelen? Je weet, na regen komt altijd zonneschijn en na deze tocht de welkome warmte van je thuisfront!
Veel succes verder. Hartelijke groet, ook namens Helga. Kegelbroeder Bob -
23 April 2014 - 23:45
Guus:
Maarten, geweldig; ook ik "loop"met je mee en denk te voelen wat dit alles met je doet, hoe je dit alles ervaart.
Liefs, je peettante. -
24 April 2014 - 07:20
Carla Hopstaken:
Het eerste wat ik iedere morgen doe is jouw verslag lezen, wat zal ik dat nog ooit gaan missen!!
Liefs
Carla -
24 April 2014 - 10:59
René Van Luytelaar:
Hoi Maarten,
Ut gû nog steeds zoas ut moet goan! Fijn voor je.
In de hectiek van alle dag ervaar ik jouw verslagen als een soort van rustgevend voer. Heerlijk dus. Uiteraard snap ik wel dat het lopen van zo'n indrukwekkende route niet zomaar vanzelf gaat. Dus wederom CHAPEAU!
Groeten René. -
24 April 2014 - 13:19
Paula Mager:
Hoi Maarten,
Wederom snel genoten van jouw verslag. Had vandaag niet zoveel tijd, maar dit lezen , is bijna een noodzakelijk gebeuren voor mij geworden. Ik geniet er steeds van. Zo nu vlug naar Trees van de Heijden, die jij ook kent, voor mantelzorg. Fijne tocht nog.
Paula. -
24 April 2014 - 17:29
Gerard Klaasse:
Hallo Maarten
We zijn nu op Terschelling en volgen je verslagen weer. Waarschijnlijk ga je morgen door naar .
O, Cebreiro.
Ik wens je veel sterkte bij de pittige klim omhoog. Daarna naar beneden, (nou ja) naar Triacastela.
Advies van een pelgrim: Ga na Triacastela naar rechts en loop via San Xil.
Is veel mooier dan de asfaltweg via Samos.
Ultreia. Geniet van elke stap.
Noorse Marry en Gerard van Terschelling. -
25 April 2014 - 11:14
Jos & Hemmie Schoenmakers:
Maarten veel succes met de twee laatste grotere obstakels . Geniet van de tocht. -
25 April 2014 - 14:47
Eric:
Na een ruime tijd lees ik weer een verslag van je. Het blijft mooi. Alle waardering voor je. Wat gaat de tijd toch snel. Je praat al over je terugtocht naar Nederland, je familie en je vrienden. Sorry dat ik je verslagen niet wat vaker gelezen heb maar door alle drukte in het Hotel (klanten en werklui) is het er even niet van gekomen.
Je verslagen en alle andere indrukken die nog in je hoofd zitten vormen een mooie basis voor wellicht een andere zaak: het schrijven van een boek (schijnt ook erg ontspannend te zijn) Je schrijft gemakkelijk en beeldend (Nelleke is daar zeker ook een helpende hand bij) wat voor de lezer erg fijn is. Jou kennende heb je al lang over de mogelijkheid nagedacht.
Ben erg benieuwd hoe het laatste stuk van de tocht is en nogmaals heeeeeel veeeeeel respect voor je dat je dit toch maar weer voor elkaar boxt. Energie en doorzettingsvermogen heb je volop.
Tot slot dan maar weer: Ondanks dat ik niet lijfelijk bij je aanwezig ben: you never walk alone.
Groetjes (en succes)
Eric -
25 April 2014 - 19:02
Ceciel Verlijsdonk:
Hey toppie die mooie verhalen! Geweldig dat je dit doet! Sterkte met de laatste loodjes en geniet!!!! -
26 April 2014 - 09:27
Flip:
Hoi Maarten,
Ook vanuit Toscane volgen wij jou voettocht. En dan kom je opeens een kerkje tegen wat S. Jacopo & S.Filippo heet. Dat vond ik toch wel wat hebben.Er was overigens geen St. Jacobsschelp te zien dus ik vermoed dat het om de andere Jacobus gaat.
Groetjes
Flip
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
