Dag 14 Castrojeriz → Fromista

Bij mijn verslag van gisteren heb ik nog niet verteld hoe je was droogt op een hotelkamer. Buiten mocht/kon ik geen was ophangen omdat daar gasten konden verblijven. Op mijn kamer zat een hor voor het raam. Ik heb mijn 3 shirts opgehangen op hangers en deze heb ik aan de gordijnstang voor mijn raam gehangen. De rest van de was (2 broekspijpen, 2 sokken en ondergoed) heb ik met een speld door het stof en door het gaas vastgezet. Uitzicht weg, maar vanmorgen wel een droge was.

Om 7.45 op. Tegelijk met Nelleke die mij haar dagelijkse 'Goedemorgen-mail en loop ze'-appje stuurde. Na het ontbijt en het pakken van mijn rugzak, kon ik om 8.45 uur op stap. Ik had nog geen plan. De Michelin gaf aan dat de route 17 km was, maar als ik de verschillende km tussen de plaatsen optelde kwam ik op 24 km. Ik zou wel zien.

Wederom prachtig weer: 's morgens koud dus jas aan en vanaf 11 uur jas uit en broekspijpen afritsen. De sandalenman met handtas en paraplu vertelde dat hij de Camino al 5 keer gelopen had en dat hij dat nog nooit meegemaakt had. Geluk dus en ook de verwachtingen voor de komende dagen zijn goed.

Buiten het dorp ging de weg 1 km lang met een hellingspercentage van 12%. Ook goedemorgen! Boven zag ik Dirman weer plus de Duitse jongen uit München. Na de top 50 m horizontaal en dan met 21% naar beneden. Van bovenaf kun je de eindeloze vlakte overzien. Er staan geen huizen, er zijn geen dorpen en de Camino slingert kilometers ver tussen de velden en je ziet de optocht van de peregrinos. Dit is het landschap waar we de komende dagen doorheen lopen.

Het is deze week druk op de Camino. Het is Samana Santa. Veel Spanjaarden gebruiken deze week om een stuk van de Camino te lopen. Je ziet stellen, eenlingen, families en groepen. Velen hebben takjes met bladeren aan hun stok of achter op de rugzak.

2 uur later ben ik bij het eerste gehucht met een bar. De kop koffie smaakt heerlijk en ik koop een bocadillo omdat er de volgende 10 km alleen maar landschap is en de weg die we lopen.

Ik zie vandaag ook veel fietsers. In de afgelopen dagen heb ik er al meer gezien en ze beginnen hard te roepen dat je op moet passen en met een Buen Camino flitsen ze langs je voorbij. Tot vanmorgen: ik hoorde plotseling bellen en jawel hoor daar kwamen 2 Nederlanders (onze 3-kleur achterop hun rugzak genaaid) op de fiets met fietsbellen voorbij. Gisteren zag ik een Frans echtpaar op de fiets, Perrier-shirts aan en vaantjes met de Franse vlag. Zij reden op sport-/stadsfietsen. Hij had het kinderstoeltje nog achterop, hardschalig met beenbescherming tot aan de voetsteuntjes. In de voetsteuntjes links en rechts de opgerolde slaapzakken. In het kinderstoeltje een grote vastgebonden tas en voorop de dagbagage in een stuurmandje. Daarachter zijn vrouw met een boodschappenmandje met daarin haar reisbagage. En de kinderen.....? Ik denk bij opa en oma.

Om 13.15 uur ben ik in het dorp dat in de Michelingids wordt vermeld als het einde van de etappe. Ik heb er 20 km opzitten en het is pas rond enen. De route/etappe van morgen bedraagt vanaf hier 25 km. Ik voel mij nog prima en besluit om mijn voeten/benen/lijf even rust te geven en dan verder te lopen. Bovendien kom ik als ik doorloop in een groter dorp terecht met meer Albergos. Ik vertrek om 14 uur voor nog 5 km en ik verwacht er om 15 uur te zijn. Verwacht! Ik loop het dorp uit en na enige kilometers kom ik bij een irrigatiekanaal, maar waar zijn de borden en pijlen van de Camino. Geen te zien. Achter mij komen nog 5 pelgrims en we lopen samen terug. We komen tot de conclusie dat we verkeerd zitten en dat ik een bord/pijl heb gemist en zij hebben zich gedragen als kuddedieren en liepen dus achter mij aan. Kortom 2 km terug naar de Camino. Ruim 4 km extra maar dat hoort erbij als je niet oplet.

De afgelopen 2 weken is lopen, rondkijken en genieten mijn belangrijkste bezigheid. Ik loop de afstanden met een stevige pas, niet omdat ik met een wedstrijd bezig ben. Dit is mijn tempo en de afstanden zijn weloverwogen.

Het is heerlijk om alleen voor mijn gezin bereikbaar te zijn. Geen telefoon, geen mail, geen post. Geen vergaderingen voorbereiden, geen stukken lezen, geen bok etc. Ik had niet gedacht dat mij dat zo zou bevallen. Mijn horloge is niet meer maatgevend. Wel de marsroute en de daarbij behorende afstanden en tijden. Ik ben 180 graden gedraaid. Thuis etc. werkte ik vooral met de grijze cellen in mijn hersenpan en om overal te komen gebruikte ik mijn benen of een vervoermiddel. Hier gebruik ik mijn voeten en benen en mijn verstand staat op 'nul'.
Uiteraard schakel je verstand niet uit en denk je na over wat je ziet, ervaart en met andere mensen deelt. Dat geldt zowel voor de mensen die ik ontmoet als voor de mensen die mij volgen. Dat ik dat kan, maakt mij vrij, blij en niet belast.

Het enige wat ik mis is mijn thuisfront. Gelukkig beschikken we over veel communicatie-mogelijkheden en hebben wij vaak contact via telefoon, app en mail. Zo krijg ik ook foto's en filmpjes opgestuurd. In het tv-programma 'De weg naar Santiago' zag ik een mevrouw die altijd al met de fiets naar Santiago had gewild. Uiteindelijk had haar man daarmee ingestemd en nu zaten ze in Spanje. Hij zat te huilen omdat hij zijn kleinkinderen miste. Ik vond dat toen nogal overdreven, maar ik ervaar nu dat ik tranen in mijn ogen krijg als ik de foto's/filmpjes van de kleinkinderen krijg toegestuurd of als ik Daniel aan de telefoon hoor.
Ook de zwangerschap van Eelke ervaar ik nu alleen op afstand. Dat zijn de keerzijden van de Santiago-medaille maar het zijn slechts momenten.
Ik vind de Camino een belevenis die vele malen groter en vele malen anders is dan wat ik vooraf verwacht/gedacht had!

Ik schrijf dit verslag vanuit Fromista. Toen ik hier om 15.30 uur aankwam, kreeg ik bij 3 herbergen te horen dat ze 'completo' waren. De drukte van al die Samana-Santa-Spanjaarden! Overigens zag ik dat ze hier een heel mooie kerk hebben, gewijd aan San MARTIN. Die kerk ligt aan de Plaza San MARTIN en daar ligt ook het Hotel San MARTIN (echt weer waar Carla!). Kortom, ik zit in hotel San Martin. Een kamer met bad. Ik ben met mijn was in bad gegaan. Het is vooral zweet dat ik van mijn lijf en uit mijn kleren moet spoelen. Boven het bad hangt zo'n uittrekbaar wasrek en om de kamer een beetje bij te warmen staat er zo'n kleine elektrische radiator (speciaal voor mijn wollen sokken). Wat wil ik nog meer. Ik heb zojuist lekker gegeten en drink dadelijk buiten op het terras nog een glas wijn en dan gaat deze Martin weer heerlijk slapen.